Μάγερ, Βίκτορ

(Victor Meyer, Βερολίνο 1848 – 1897). Γερμανός χημικός και πανεπιστημιακός. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης –λαμβάνοντας διδακτορικό τίτλο σε ηλικία μόλις 18 ετών– και ξεκίνησε έρευνα σχετικά με τη σύνθεση της καμφοράς. Το 1871 ανακηρύχθηκε καθηγητής στο πολυτεχνείο της Στουτγάρδης και στη συνέχεια δίδαξε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ζυρίχης και στα πανεπιστήμια του Γκέτινγκεν και της Χαϊδελβέργης. Ο Μ. και οι μαθητές του δημοσίευσαν περισσότερες από 300 εργασίες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι θεμελιώδους σημασίας. Στην πρώτη δημοσιευμένη εργασία του, το 1870, περιέγραψε μια νέα μέθοδο εισαγωγής καρβοξυλικής ομάδας σε μια αρωματική ουσία, με τη θέρμανση καλίου από αρωματικά σουλφονικά οξέα με φορμική σόδα. Αυτή η μέθοδος υιοθετήθηκε από τους χημικούς, για τη σύνθεση οργανικών οξέων. Στόχος του ήταν να διασφαλίσει τη σύσταση των παραγώγων βενζολίου. Το 1872 πρότεινε την ύπαρξη δύο σειρών ισομετρικών οργανικών συστατικών του αζώτου, ενώ στη συνέχεια ερεύνησε μεγάλη ποικιλία οργανικών συστατικών του αζώτου και ανακάλυψε πολλούς νέους τύπους. Αργότερα συνέχισε με δοκιμές παραγωγής ινδοφένιου από βενζόλιο. Πρότεινε αρκετές υποθέσεις, με ισχυρότερη την υπόθεση ότι το βενζόλιο ανθρακόπισσας είναι μείγμα δύο συστατικών με παρόμοιες ιδιότητες και ότι μόνο ένα από αυτά συνδυάζεται με την ισατίνη. Το 1883 απομόνωσε αυτή την ουσία και την ονόμασε θειοφένιο, εξαιτίας των ομοιοτήτων της με το φαινύλιο. Έγινε διάσημος για τη μέθοδο μέτρησης της πυκνότητας ατμών που ανακάλυψε σε τρία διαδοχικά στάδια, ως προϊόν των ερευνών του, επειδή έπρεπε να προσδιορίσει τη μοριακή δομή των ουσιών με τις οποίες εργαζόταν. Η βασική αρχή της μεθόδου μέτρησής του είναι ότι οι ατμοί μιας ουσίας, με συγκεκριμένο βάρος, απομακρύνουν αντίστοιχο όγκο αέρα, ο οποίος μπορεί να μετρηθεί. Η συσκευή του Μ. υπάρχει πλέον στα περισσότερα εργαστήρια. Κατόπιν μιας επίπονης και μακροχρόνιας ασθένειας, έθεσε τέρμα στη ζωή του με υδροκυάνιο.